Kisah ini wayah
kami bakumpulan di SMKN 5, tabarungan duduk parak buhuhan Kapala SMA. Ulun ni asik mangisahakan
pamandiran ustadz di acara TV nang dikomandani Deddy nang gundul. Jar si ustadz tu
kira-kira kaya ini nah: “seseorang kada bulih kawin awan urang nang lagi
kuliah, kaya itu jua urang kada bulih kawin awan urang sakantur.”
Nang ngaran
kumpulan kapala sakulah (bahari urang manyambatnya kapala guru), ada haja nang
harat bakisah, ada nang katuju mandangarakan, ada nang katuju tatawa, …
banyakai lagi macamnya. Si Jali ini biasanya rahat digarumbungi kakawanan …
napang mun tiap bakisah ada haja halabiunya, maka aur inya haja nang
mangalahakan urang. Pukunya tiap ada Jali mustinya rami buhannya badarau
tatawaan.
“Ndas … pian
biasa lah mandangar kisah Iwak Badiri?” ujar Arif.
“Nah … kaya
apa pulang kisahnya tu?” ujar Undas manyahuti.
“Nih,” ujar
Arif sambil manunjuk, “di Padang Ndas ai … sidin ni tapakalah dapatnya urang
nang bajualan barakat (ulih-ulih).”
Utar nang
katuju mandangarakan sambil kukurihing baucap, “padahal Jali ni katuju
mahalabiu, tapi dapat buhan Padang kada bakutik.”
Si Jali nang
marasa digarumuti kakawanan … kakarinyum sambil manutupi muntungnya awan
talapak tangan.
“Kaya apa
garang kisahnya sampai urang Sumatera sana kawa mangalahakan pian,” jar Undas
manakuni Jali.
Jali sambil
manahani tatawa manyahut, “takuni buhannya haja Ndas ai, ulun kada kawa bakisah
nah.”
“Kaya ini
kisahnya Ndas ai,” ujar Arif, “kami ni patangahan bulan tadi bajalanan ka
Padang di Sumatera Barat ….”
“Tahuwai aku,”
jar Undas mamagat kisah.
Arif tanganga
mandangar sahutan Undas, kakawanan nang malihat lucut mananawa akan.
Imbah asa
lawas malihatakan buhannya badarau, laluwai Undas baucap, “ayu tarus … tarus …
kaya apa tadi kisahnya.”
Hancap Arif
manyambung kisah. “Pas di wadah urang bajualan barakat, rami ai kami mamilih
barang gasan mambawa bulik.”
“Napa jadi
sampai ada kisah iwak badiri?” jar Undas kada sabar mandangarakan kisahnya Arif.
Si Jali nang
asalnya kakarinyum baubah jadi kakalikik.
“Pian tahu
haja kalu awan Pa Jali ni … dimana-mana sidin ni mahalabiu tarus … tamasuk
wayah mamilih cagar barakat … tukang jaga tuku gin dihuhulutnya,” jar Arif
manyambung kisahnya.
“Tukang jaga
tukunya langkar pang,” jar Utar umpat bapandir sambil manyirit Jali.
Kami tatawaan
… si Jali magin kikil tatawanya.
“Nang jaga
tuku tu manakuni Jali … Ndas ai,” jar Arif manyambung kisahnya. Tatakunannya tu
kira-kira kaya ini nah, “pian biasa lah malihat iwak badiri?”
“Pa Jali ni
Ndas ai bapadah kada biasa malihat iwak badiri, lalu batakun andakannya ha
pulang,” jar Arif pina serius bakisah, “mandangar andakan iwak tu di balakang
tuku … Pa Jali minta diatar … sakalinya tukang jaga tuku nang langkar tu
mambawai ka balakang tuku … Pa Jali mangalunyur mairingi, buhan kami ni
bajurutai jua mairingi di balakang Pa Jali.”
“Di balakang tuku
tu dasar bujur kalihatan banyak bajijir wadah iwak nang bakaca, kami
bagarumbung malihati iwak nang bakunyung dalam wadah kaca tuh,” jar Arif manyambung
kisahnya.
“Mana iwak
badirinya?” bakakajutan Pa Jali manakuni tukang jaga tuku, nang marasa
kalawasan handak malihat iwak badiri.
“Pian malihat
iwak tu badiri kalu?” sahut tukang jaga tuku, kada kalah seriusnya.
Mandangar
jawaban kaya itu, kami samua an galagakan tatawaan sambil bahancap bajalan ka
muka. Pa Jali palalajunya bajalan … paling muka ha pulang.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar