Kada
kaya hari-hari biasa, tiap hari Salasa awan Jumahat pasar Kandangan rami banar.
Banyak urang baastilah datang ka Kandangan wayah itu, karna kadua hari itu hari
pasarnya Kandangan. Ada nang datang mulai Balimau, Kalumpang, Sirih, Asam,
Simpur, Wasah, Sungai Paring, awan Hamparaya. Ada jua nang datang mulai Sarang
Halang, Batang Kulur, Sungai Raya, Kapuh, Karasikan, awan Hamalau. Ada lagi
nang datang mulai Padang Batung, Gunung Madang, Talaga Langsat, Bamban, awan
Karang Jawa. Pukunya banyak bubuhan kampung nang lain datangan ka Kandangan
bila hari pasar.
Nang
rami tu buhan nang baisi rumah parak pasar, buhannya dapat usaha tambahan
maulah wadah maninggal sapida. Sualnya buhan kampung nang sudah disambati itu
tadi awan kampung lainnya ka pasar Kandangan basapida. Uyuh pang maninjak
sapida, mulai rumah ka pasar Kandangan jauhnya malimabelas pal. Maka nang
datang ka pasar tu kada lalakian haja, binian gin banyak jua.
Utuh,
urang nang sakali sahapa datang ka pasar Kandangan, karna mandangar kisah
kakawanannya gasan sutu kandangan nyaman banar, handak marasai makan sutu. Andakan
warung nang bajual sutu nang dikisahakan kakawanannya tu, Utuh sudah tahu
patanya, sualnya kakawanannya sudah manggambarakan di kartas. Jadi imbah Utuh
maninggal sapida, langsung haja inya bajalan manuju warung sutu nang nyaman.
“Cil
… sutu am sapiring,” jar Utuh mamasan sutu imbah sampai ka warung sambil ma
alih bangku panjang gasan baduduk. Imbah baduduk, Utuh kaganangan kisah
kawannya nang mamadahakan bahwa makan sutu awan garpu nyaman banar. Lalu ai
Utuh bapasan pulang awan nang bajual sutu, “banyakiakan garpunya lah,” jar
Utuh.
“Napang
te,” jar nang bajual sutu takajut sampai tamandak mahiris luntung imbah
mandangar pasanan Utuh.
“Banyakiakan
garpunya,” jar Utuh magin tagas maucapakan pasanannya.
“Gasan
napa garang babanyak-banyak garpu,” jar nang bajual sutu.
“Jar
kawanku di banua, makan sutu awan garpu tu nyaman,” jar Utuh mamadahakan kisah
kawannya.
“Bujurai,
ni nah nang ngaran garpu,” jar nang bajual sutu manating garpu ampah ka Utuh,
“mun makan sutu kada mamakai garpu … ngalih … bisa mangalunyur makanannya,” jar
nang bajual sutu mamadahakan kagunaan garpu.
“Oh
… kaya itu ah,” jar Utuh, asa supan inya awan urang nang lagi makan sutu jua di
situ.
Imbah
tuntung maulahakan sutu, nang bajualan manyurung sutu sapiring awan Utuh. Imbah
itu sambil manarik piring nang baisi limau nipis nang sudah bahiris, nang
bajual sutu manakuni Utuh, “Balimau ah.”
“Kada,”
jar Utuh, “aku kada urang Balimau, aku urang Sirih,” sambung Utuh magin tagas.
“Maksud
ku tu,” jar nang bajual sutu, “mun asa hambar sutunya, parahi limau, ni nah
limaunya.”
Utuh
langsung manungap sutunya, kada tulih kiri kanan lagi.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar