Sabujurnya asa
sangkal jua pang hari ini, napang mun sing lawasan mahadang apel kada dimulai
jua. Biasanya apel di halaman Pemko Banjarmasin tu mulainya jam dalapan. Tapi
ini … dalam rangka HUT Kemerdekaan di halaman Pemko Banjarmasin, sudah jam
sambilan masih ranai-ranai haja. Padahal Undas sudah ada d halaman Pemko
Banjarmasin mulai jam satangah dalapan. Untungnya banyak tatamu kakawanan nang
lawas kada batamuan karena kada sa dinas.
Udin nang bagawi
di dinas lain, asik badudukan awan kakawanannya di pinggir sungai sambil
mahadangi acara apel. Undas malihat Udin pina rame bagaya di pinggir sungai … baparak
ka wadah Udin awan kakawanannya. Nang ngaran lawas kada batamu, Udin awan Undas
imbah basalaman lalu rame bakisahan sampai Udin kaya kada ingat lagi awan
kakawanannya.
“Napa nih pina
lambat datang,” jar Undas managur Amir nang sudah parak jam sambilan hanyar
cungul.
“Hahahaha …
hari ini kita apel detik-detik proklamasi kalu … biasanya parak jam sapuluh
apel hanyar dimulai,” jar Amir baalasan.
“Bah … iya am …
bujur ampun ikam Mir ai,” jar Udin.
“Alasan
sabujurnya kada kaya itu pang Ndas ai, aku tadi kamirisan ban sapida mutur …
makanya datang tadudi,” jar Amir.
“Ooohhh … kaya
itukah,” jar Undas pina dingin manyahuti.
“Kimpisnya
marga nangapa Mir,” jar Udin batakun.
“Ban luarnya
rabit, jadi kira-kira ada kawat ban nang mancucuk ucus,” jar Amir manjalasakan.
“Ban kimpis tu
ikam paksa haja dijalanakan kalu?” jar Udin.
“Kimpis
sadikit haja Din ai,” jar Amir, lalu disambungnya pamandiran, “baya kimpis
sadikit tu kurasa kada papa jua, sualnya ban luarnya tu hanyar haja kuganti.”
“Hanyar
satahun kalu Mir lah,” jar Udin sambil takurihing.
“Kada,” jar
Amir mangancang, dalam hatinya asa tasinggung jua awan pandiran Udin, “kada
sampai anam bulan ban muka balakang ni kuganti, luar dalam pulang,” sambung
Amir.
“Jalan nang
ampah ka rumah ikam tu kada sampuraka Mir ai, jadi ban sapida mutur tu dijaga
jangan sampai kimpis, kawat ban tu patah kira-kira marga tahunjal di jalan,”
jar Udin.
“Kada kaya itu
Din ai,” jar Undas, “parasaku ini marga salah maandak ban haja.”
“Hah …,” jar
Amir, “aku mamasang ban ni di bingkil nang ada di higa tuku bajual ban, gawian sidin
tu sudah sing lawasan manambal ban awan pasang-pasangnya.”
“Tukang tambal
ban tu manusia kalu Mir,” jar Undas batakun.
“Nyata ai,
manang ada tukang tambal ban sapida mutur nang kada manusia,” jar Amir pina
bingung awan tatakunan Undas.
“Makanya am
Mir ai, nang ngaran manusia itu kada nang bujur balalawasan, bisa haja tukang
tambal ban tu salah maandak ban sapida mutur ikam,” jar Undas pina sarius.
“Kada bataha
tasalah Ndas ai, aku mahadapi sidin mamasang ban,” pina sangkal Amir manyahuti
pandiran Undas.
“Kaya ini ha
Mir lah, ban ikam nang di muka tu aku jamin sakurang-kurangnya tahan lima
tahun, asal ikam andak di balakang,” jar Undas mambari saran.
“Bech …
bahapal ikam ni Ndas ai,” jar Amir kada parcaya, “nang manjuali ban awan nang
tukang pasangnya mamadahakan nang ini ni ban muka.”
“Hahahaha …
kada parcaya Amir awan saranku Din ai,” jar Undas sambil kukurihing mananawa
akan Amir.
“Mun diandak
di balakang … sapuluh tahun gin tahan Mir ai,” jar Udin mayakinakan Amir, “asal
….”
“Asal apa Din,”
jar Amir mamagat pamandiran Udin.
“Asal nang
manyahan ban itu kuat haja Mir ai,” jar Udin.
“Bah … iya am,
diwaluhi buhannya aku sakalinya lah,” jar Amir imbah sadar kakawanannya bagaya
an.
“Mun kakawanan
diwaluhi kada pacangan manyanyarik kalu Mir lah,” jar Undas sambil galagakan
tatawaan awan Udin.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar