Amir, urang pahuluan, tamasuk
urang nang bujur harus. Apa nang dilihatnya … itu jua nang ada di kapalanya,
kalu parlu nang dilihatnya tupang nang disuara akannya. Makanya am mun di banua
inya rancak jadi bahan gagayaan kakawanannya. Apalagi wayahini, imbah ada habar
gasan si Amir tu handak tulak ka Banjar manarusakan sakulah. Kakawanannya itu
ada nang manakutani, ada jua nang mahimungi. Untungnya Amir tu tamasuk urang
nang kada panyarikan. “Biar haja kakawanan mahuhulut,” jar Amir dalam hatinya, “sualnya
mun aku sudah ka Banjarmasin … pacangan lawas kada bagayaan.”
Labih sajam Amir baduduk awan
kakawanannya di simpang ampat Kandangan mahadangi mutur taksi nang handak
diumpatinya ka Banjarmasin, kadada sabuah-buah nang hakun manyinggahi, padahal
kakawanannya umpat mangawai supaya taksi hakun singgah. “Ikam ni Mir balum
mandiah,” jar Adul.
“Hah …,” jar Amir, “Aku ni Dul
ai sabalum sambahyang subuh sudah mandi.”
“Napa jadi taksi kadada nang
hakunnya mambawa ikam Mir,” sahut Adul.
“Ha ha ha ha,” badarau
kakawanan Amir tatawaan mandangar pandiran Adul.
“Ni nah … ni nah … ada taksi
nah … mudahan hakun singgah,” jar Sani sambil bakuciak sambil tangannya
kancawai-kancawai ka tangah kartak.
Adul imbah malihat mutur taksi
nang handak singgah, langsung mamaraki Amir, lalu Adul mambisiki Amir, “Buruk
muturnya Mir ai.”
“Kada papa,” jar Amir, “nang
panting sampai ka Banjarmasin.” Lalu Amir basalaman awan kakawanannya, tarus
masuk ka mutur taksi.
Mutur nang ditumpangi Amir
bajalan kurang labih sajam sampai di Pulau Pinang, singgah di warung nang ada
di pinggir jalan. Buhan panumpang turunan pada taksi, tarus masukan ka warung.
Amir nang kada banyak basangu duit kada wani masuk warung, lalu duduk di bangku
nang ada parak mutur taksi nang ditumpanginya.
Parahatan Amir ungut-ungut
duduk di bangku, dilihatnya supir datang sambil mambawa banyu saember, lalu
banyu itu dituang supir ka masin nang ada di bawah kadudukan panumpang nang di
muka. Imbah tuntung manuang banyu ka masin, supir bajalan ka arah sumur
mambulikakan ember, lalu mandatangi buhan panumpang sudah bakumpulan di muka
warung imbah tuntung minuman.
“Ayo kita tulakan,” jar supir
mambawai buhan panumpang mutur taksinya.
Supir manjalanakan muturnya manuju
ka Banjarmasin, tapi sampai diparak jambatan Martapura, mutur taksi bamandak
pulang di muka tuku urang bajual wadai bulu. Buhan panumpang nang kada batukar
wadai, badudukan di warung nang ada di higa tuku. Buhan nang badudukan di
warung pina rami minum kupi nang rasanya kaya minuman urang babuka puasa di
Makkah.
Kurang labih satangah jam
bagana di Martapura, supir manyuruh panumpangnya masukan kamutur, lalu
dijalanakannya mutur arah ka Banjarmasin. Imbah sampai di Banjarmasin, buhan
panumpang turunan, lalu mambayar ungkus taksi awan supir.
“Kurang ungkusnya ni,” jar
supir sambil maangkat duit bayaran Amir.
“Biasanya saitu kalu
ungkusnya,” jar Amir manyahuti pandiran supir.
“Samingguan ni sudah ungkus
taksi naik,” jar supir manjalasakan.
“Kanapa bisa naik?” jar Amir
pina bingung.
“Mulai minggu samalam haraga binsin
naik, jadi tapaksa ungkus taksi kami naikakan,” jar supir nang masih sabar
manjalasakan.
“Apa hubungannya haraga binsin
naik awan ungkus taksi naik,” jar Amir makin bingung.
“Mutur ni kada kawa bajalan
mun kada diisi awan binsin,” jar supir nang mulai sangkal malihat kalakuan
Amir.
“Pangaramput supir nih, aku
lihat mutur ni kadada diisi binsin,” jar Amir mangancang, “aku lihat di Pulau
Pinang awan di Martapura tadi mutur ni diisi awan banyu haja, kadada diisi awan
binsin,” jar Amir bamamai.
Sindam supir
mandangar mamaian Amir.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar