Bulan puasa tamasuk banyak pang parainya urang di
sakulahan, itu ujar urang nang kada tapi tahu gawian guru. Dikira urang, guru
itu gawiannya hanya mahadapi murid haja. Nang kaya bulan puasa nih, bubuhan
murid tu tiga hari haja turun ka sakulahan, tapi buhan guru … batatangah bulan
… bahanu labihnya ha … nang digawi urusan sakulahan. Manyusun jadwal pelajaran
lah, manyiapakan administrasi pelajaran lah, batarimaan murid baru lah,
macam-macam tu pang gawian. Jadi nang ngaran bulan puasa tu palingan tiga hari
pamulaan awan paampihan awan hari parai nang kadada gurunya di sakulahan.
Amir tamasuk guru nang rajin turun ka sakulahan,
tamasuk bulan puasa, maka tamasuk nang panyungsungnya ha turun ka sakaluhan.
Bagawinya rajin, manulungi kawan katuju, katuju bagaya awan pintar-pintarnya ha
pulang. Tabarungan pas Undas bajalanan ka sakulahan Amir, Amirnya balum datang.
Lalu ia Undas batatakunan awan kakawanan nang sudah takumpulan di sakulahan.
“Amir mana nih?” jar Undas batakun awan bubuhan guru
nang lagi badudukan di ruang tamu sakulahan.
“Balum datang pa ai,” jar Udin manyahut sambil
mayurung tangan arah ka tangan Undas mambawai basalaman. Undas imbah basalaman
awan Udin tarus basalaman awan kakawanan nang takumpulan di ruang tamu.
“Kakawanan nang lainnya dimanaan nih?” jar Undas
batakun pulang imbah tuntung basalaman.
“Takumpulan di ruang tata usaha Pa ia … buhannya lagi
manyusun formulir nang hagan dipakai batarimaan murid isuk,” sahut Udin.
“Nah … kaya apa kisahnya nih … kada kaya biasanya mun di
sakulahan banyak gawian … Amir kada turun,” jar Undas, lalu sambungnya, “kada
dibawa jadi panitia kalu nih, jadi inya balalakun turun ka sakulahan.”
“Kada bataha kaya itu Pa ia nang ngaran Amir tu, cuba
kaina ulun takunakan awan buhannya, kalu ai inya ada bahabar pakara talambat
turun ni,” jar Udin malawanakan Amir, “napang … pian ada nang handak dipandirakan
awan Amir ah Pa, amun pian handak bajalan ka sakulahan lain pulang, kaina kami
sapayakan pasan pian.”
“Kada ah, aku hari ini khusus ka sini, asa lawas kada
batamuan dah,” jar Undas.
Wayah Undas awan Udin pina sarius mamandir Amir di
muka ruang tata usaha, mangalunyur kaluar Idar pada ruang tata usaha, lalu
baucap, “hari ini Amir kada kawa ka sakulahan.”
“Hah … napa jadi kaya itu,” jar Udin, lalu sambungnya,
“manyiapakan panarimaan murid kaina kaya apa?”
“Kada papa, kita sudah siap samunyaan, nang maulah
mauk tu kaina kalu lampu pajah narai,” jar Idar.
“Kaya itu pang nang ngaran Amir tu Pa Undas ai, inya
kada tapi mangalihi urang, gawian nang kawa inya gawi tapi kada kawa digawi
kawanan musti sudah dituntungakannya,” jar Udin mangisahakan kabaikan Amir.
“Kada usah dipandir kalakuan Amir nang kaya itu tu Din
ai,” jar Undas, lalu sambungnya, “tatahu aku kalu pada situ mun urusan Amir.” Kada
sing bunyian lagi Udin mandangar suara Undas nang kaya itu.
“Handak kamana Dar jadi Amir hari ini kada kawa turun
ka sakulahan,” jar Undas manakuni Idar.
“Jarnya malam tadi tu … aku asa sugih … jadi tulakan
diatar anak ka rumah sakit,” jar Idar bakisah. Hanyar baisukan ni haja ulun paham
maksud asa sugih Amir tu. “Malam tadi imbah buka puasa hartanya asa babanyak.”
Udin nang mulai tadi badiam imbah marasa ditagur Undas,
kada paham mandangar kisah Idar, laluai batakun, “apa hubungannya asa sugih awan
rumah sakit?”
“Garing ngarannya Din ai, maka ikam tahu gasan Amir tu
kada katuju mangalihi kawan,” jar Undas manjalasakan awan Udin.
Udin makin mangarinyit dahi mandangar panjalasan
Undas.
“Kaya
ini nah Din kisahnya … tivi nang dihadapan sabuah haja palihatnya dua, bini palihatnya
dua, sarabanya palihat asa dua, kira-kira nang kaya itu sugihlah,” jar Idar
manjalasakan awan Udin.