Nang ngaran
hanyar dapat cucu, nining kada tapi kawa lapas mata malihati cucu … ada haja
alasan si nining … gair kalu diigut nyamuk lah si cucu atawa kalu pina dihurung
samut lah. Kai malihat si nining pina kada mangaruan manyanga iwak … napang mun
haur bulang bulik antara mambalik iwak nang disanga awan cucu nang lagi barabah
dalam kalambunya … laluai kai baparak awan nining nang lagi bajungkuk maitihi
pacucuan.
“U ning,” ujar
kai sambil manangkap tangan nining nang parahatan handak badiri.
“Napang,” jar
nining manyahut.
“Kira-kira mun
sudah baumur satahun … cucu kita ni bisa lah bamainan,” jar kai batakun awan
nining.
“Bisa,” jar
nining pina tagas, “biasanya mun sudah baumur satahun … bayi tu sudah mulai
balajar bajalan,” jar nini manguatakan pandapatnya.
“Awan siapa
kira-kira cucu kita ni bamainan,” jar kai batakun pulang.
“Awan kita ni
pang,” jar nini.
“Pacangan
manuha pikiran cucu kita ni ning lah,” jar kai.
“Kaya apa pang
mun dijiran kita ni kadada urang nang sapantaran cucu kita,” jar nini pina
bingung mamikirakan cagaran kawan cucu bamainan.
“Handak lah
cucu kita ni baisian kawan sapantaran inya,” jar kai.
“Handak … kaya
apa caranya?” jar nining batakun.
“Mun kita
ulahakan pang gasan kawan cucu kita bamainan … kaya apa?” jar kai sambil
kakarinyum.
“Hah
…,” jar nining takajut sambil manciling, lalu bapaling malihati sangaan iwak
sambil bakulibi
Tidak ada komentar:
Posting Komentar