Hari Ahad itu buhan Udin awan kakawanannya tulakan
maunjun. Iwak nang dicari papuyu, makanya umpan nang dibawa tiga macam, ada
anak karangga, wanyi, awan karawai. Haraga umpan nang paling murah … ya anak
karangga, satakarnya dua ribuan haja. Mun karawai palarangnya haraga … urang
bajual di pal tujuh sakaping karawai tu paling murah sapuluh ribuan.
Wayah bubuhan Udin maurak pakakas gasan maunjun di
wadah nang dituju, datang baparak urang tuha sambil mambawa tantaran unjun
paring. Imbah sudah parak awan buhan Udin, urang tuha tu batakun, “Napang Tuh …
handak maunjun nah?”
“Inggih Kai ai,” jar Udin manyahut imbah cangang awan
urang tuha nang batakun.
“Banyakah basangu umpan?” jar Kai tu lagi batakun.
“Banyakah basangu umpan?” jar Kai tu lagi batakun.
“Cukup haja pang gasan maunjun hari ini,” jar Udin
manyahuti sambil matanya mancangangi tangannya mangarut kawat awan nilun.
“Aku minta umpan sadikit pang!” jar Kai maminta umpan.
Sakalinya urang tuha nang dikiau Udin Kai tu ka paunjunan mambawa pakakas unjun
haja, umpannya kada basangu.
“Pian mulai mana garang Kai?” jar Udin manakuni
asal-usul kampung Kai.
“Tu nah … di subalah pahumaan … ka kanan sadikit … rumah nang kadua tu rumah ku,” mamadahakan andakan rumahnya.
“Tu nah … di subalah pahumaan … ka kanan sadikit … rumah nang kadua tu rumah ku,” mamadahakan andakan rumahnya.
“Oh … disituah Kai,” jar Udin. “Baarti Kai ni urang
sini jua … supaya aman maunjun baiknya Kai ni ditulusakan haja kahandak sidin,”
jar Udin dalam hati, lalu sambungnya sambil manyuruh kawannya nang bangaran
Acut, “Cut … tatakakan wanyi gasan sidin maunjun lah.”
Acut maambil lading, lalu manatak hirisan wanyi jadi
ampat hiris, lalu manyurung sahiris ka tangan Kai. Tapi si Kai kada mau
manarima … laluai Acut bingung.
“Jangan … jangan wanyi,” jar Kai mamadahi Acut, “aku
nang itu haja,” jar Kai manyambung pandirannya sambil jarijinya manunjuk
karawai.
“Nangapa jadi pian handak umpan nang itu Kai?” jar Acut batakun.
“Nangapa jadi pian handak umpan nang itu Kai?” jar Acut batakun.
“Aku ni satumat haja maunjun … nang itu tu cukup haja
gasanku … mun buhan ikam pacangan saharian maunjun, jadi banyaki basimpanan
umpan,” jar Kai mamadahi alasan sidin mamilih umpan karawai.
Masam muha Acut mandangar alasan Kai mamilih umpan
karawai. “Pintar Kai ni sakalinya … bisa mamilih umpan nang larang,” jar Acut
dalam hati. Udin nang biasanya baik hati, tapi kakanaannya bisa jua sarik,
mandangar alasan Kai asa mambarangat hatinya, sambil manahan sarik awan manarik
bakul wadah umpan, Udin baucap, “kada papa Kai ai, nang ada ni gin kami cukup
haja.”
“Supaya buhan ikam tahu na lah,” jar Kai maulah cara
lain supaya kawa maambil umpan karawai, “nang rancak aku lihat tu … buhan nang
banyak dapat iwak mun maunjun di sini … umpan nang dipakainya wanyi haja,” jar
Kai lagi.
“Napa jadi pian kada hakun dibari umpan wanyi?” jar
Acut magin sangkal malihat Kai nang handak maakali buhannya.
“Kahandakku buhan ikam tu banyak kulihan iwak mun
mamakai umpan wanyi … jadi sapala jua mambawa hasil unjunan,” jar Kai baalasan
supaya dibari umpan karawai.
“Hahahahahaha,” tatawan Udin awan Acut sambil bajalan
manjauh imbah mandangar pandiran Kai.
“Naaahhhh … kada parcaya sakalinya buhannya nih,” jar
Kai pina sangkal kada jadi dibari umpan ulih buhan Udin awan Acut, “tabanyak
aku kalu makan uyah,” jar Kai manyambung pandirannya.
“Nyata ai yah banyak makan awan uyah,” jar Udin
basuara nyaring, “pangulir pang maunjun.”
Udin awan Acut balaju bajalan maninggalakan Kai nang
kada sing garakan lagi pada wadahnya badiri. Acut imbah tatawa bapandir bagimit
awan Udin, “mun rajin maunjun, maka makan mustinya awan iwak, kada awan uyah
lagi Din lih.”
Udin mandangar pandiran Acut manggalagak tatawa.